മരുഭൂമിയില്‍...
അതിരംപുല്ലില്‍ ചവിട്ടി
വഴിമറന്നു പോയ ഇടയന്‍
വിവസ്ത്രയായ പകലിനെ
മെല്ലെ മൂടുപടം അണിയിച്ചു
രാത്രി ...
പൊള്ളുന്ന മണല്‍തരികള്‍
തണുത്ത വിരഹം പോലെ
ഹൃദയത്തിലേക്ക്...
ദിക്കറിയാതെ ഒട്ടകം
മുട്ടുകുത്തിയിരുന്നിടത്
ഒറ്റപ്പെടുന്നതിന്റെ സങ്കടപ്പുഴയില്‍
ഒരായിരം വേവലാതിയുടെ തോണികള്‍ ...
നിശബ്ദതയുടെ മരുപ്പരപ്പില്‍
പ്രണയ പരവശയായ് നേര്‍ത്തനിലാവ
മരുഭൂമിയെ പുണരുമ്പോള്‍സ്ഖലനങ്ങലായ്
മണല്‍കൂനകള്‍ മരുഭൂമിയില്‍
പെരുകാന്‍ തുടങ്ങി
രാത്രി കൂടുന്നതോപ്പം നിലാവ് വെളുപ്പിച്ച
മണല്‍ തരികള്‍ ആലുവ ശിവരാത്രി
ഗൃഹാതുരത പോലെ
ഓര്‍മയില്‍ നിറയാന്‍ തുടങ്ങി
കാറ്റ് മറിചിട്ടൊരു മന്കൂനക്കൊരു
വശം എന്റെ ഒട്ടകം
ഉറക്കം തുടങ്ങി ..
No comments:
Post a Comment